IUS DELIBERANDI /cz.2/

 

    Pozwolił, abym nacieszył się smakiem, którego brakowało mi od, skromnie licząc, wieczności. Przycupnął na oparciu klubowego fotela i bacznie mi się przyglądał.

    Jakoś tak skrzywiła mnie matka natura, że po pierwszym uderzeniu alkoholowej euforii, następuje nagły zwrot w stronę chłodnej kalkulacji i frustrująco detalicznej obserwacji. Denerwuje mnie ta przypadłość, bo nie pozwala nacieszyć się dopiero co wyrosłymi skrzydłami anioła. A przyznacie, że unoszenie się w wirze nieba nie da się z niczym porównać. I ta właśnie dewiacja sprawiła, że czułem na sobie kłujące spojrzenie wuja. W serce wstapił nagły, podstępny i co najgorsze, irracjonalny lęk. Chłód wracał, lody na powrót zwierały się. Jakimś psim swędem musiał to poczuć, po uśmiechnął się i podszedł do panoramicznego okna zajmującego całą przeciwległą ścianę. Skinął na mnie i pokazał coś na zewnątrz. Przez kryształowe szyby roztaczał się widok na rozległy park. Zapewne byłbym go obejrzał uważniej, ale wszystkie zmysły zatrzymały się na pierwszym planie. W półcieniu rzucanym przez nieco rachityczne palmy, przycupnął sporych rozmiarów basen ze złoto-błękitnymi ścianami. W lazurowej wodzie taplały się trzy dziewczyny, a na gustownym podeście twarz do słońca wystawiały kolejne dwie. Wszystkie o lukrowanej urodzie modelek. I wszystkie topless.

– Ty stary draniu – wybełkotałem do siebie pod nosem. – Jesteś na tyle chciwy, że skradłeś rajskim atolom rąbek ich boskości. Ale do grobu nie zabierzesz…

– Co tam bełkoczesz? – Johann zaniósł się gardłowym śmiechem. – Podoba się, co?

– Owszem, niczego sobie. Tak się zastanawiam…

– Nad czym? Pytaj synu, śmiało!

– Dlaczego wszystkie one mają tak naprężone sutki. Czy to kwestia chłodnej bryzy znad basenu, czy to od aromatu grubej forsy?

    Starzec westchnął i osunął się w najbliższy fotel.

– Miałem nadzieję, że zapytasz o co innego. Ale sutki, nie powiem, też ciekawe. A teraz zajmij wygodne miejsce, bo mam ci coś do zakomunikowania. Po to cię zaprosiłem. Nie jesteś ciekaw?

    Byłem, a jakże. Ale tak samo silnie niepokoiło mnie to, co miałem usłyszeć. To wszystko pojawiło się nazbyt niespodziewanie i sunęło jak po maśle. A jak coś idzie zbyt dobrze, zazwyczaj nie wróży to niczego dobrego. Zająłem strategiczne miejsce. Miałem przed oczami wuja i jednocześnie widok za oknem. Wystarczył drobny skok wzrokiem i już buszowałem między… powiedzmy, między palmami.

– Oczywiście, jestem bardzo ciekaw – uśmiechnąłem się elegancko i lekko skłoniłem w stronę Johanna. Stary cap, na pewno zna język ciała i wie, że ten gest wyraża zainteresowanie.

   Dumał przez chwilę, jakby zastanawiając się od czego zacząć. Zaplótł palce i koszykiem dłoni i objął kolana.

– Jak wiesz, lub nie, całe, długie lata zajęło mi gromadzenie majątku. – Zaczął spokojnym, lekko drżącym głosem. – Kiedy inni gnuśnieli w miękkich kapciach i trwonili czas na bezowocnym, tak zwanym „życiu osobistym”, ja harowałem. Mniejsza z tym, co i gdzie robiłem. Nieważne. Zapieprzałem bez chwili odpoczynku, bez poranków, obiadów, świąt i wytchnienia. A kiedy wreszcie wypełniłem skarbiec po brzegi, najzwyczajniej w świecie zacząłem z niego korzystać. I wtedy usłyszałem wyraźnie to, co zdawało mi się echem. Zaczęły dochodzić niechętne mi głosy. Zewsząd i od każdego. Przelewano wiadra żółci zazdrości, wytykano palcami, szydzono, wyśmiewano. Gardzono mną, zapominając, że każdy jest jubilerem swojego życia. Odciąłem się od zawistnego świata, zbudowałem swoje miejsce na Ziemi i karmiłem się każdą chwilą… – Przerwał i dłuższą chwilę wpatrywał mi się głęboko w oczy. Aż przeszły mnie ciarki. Wuj uśmiechnął się i kontynuował. – Po ataku serca zrozumiałem, że kiedy przystroją mnie w dębową jesionkę, wszystko, co widzisz – zatoczył ręka szerokie koło – trafi szlag. Zwyczajnie zostanie rozgrabione, w pięć cholernych minut. Szkoda by było… Przechodząc do rzeczy – klepnął się głośno w kolano – jesteś jedynym krewnym, od którego nigdy nie usłyszałem złośliwości.

    „Twoje szczęście, że nie słyszysz myśli”- przemknęło mi przez głowę.

– W każdym razie nic mi o tym nie wiadomo. Może dobrze, że nie słyszę myśli, co? – zachichotał. – Dlatego… postanowiłem uczynić cię swoim spadkobiercą. No, synu, jak to ci się podoba? – zawiesił głos i zrobił minę z rodzaju „czekam na aplauz”.

    No właśnie. Nie masz nic – źle. Masz nagle wszystko – jeszcze gorzej. Myślicie, że zwariowałem? Że upiłem się , albo padło mi na głowę? Nic bardziej mylnego. Przypomniałem sobie widziany na okładce jakiejś płyty art, przedstawiający węża pożerającego własny ogon. Graficzne wyobrażenie mnie samego, człowieka z ostatnim drobniakiem w kieszeni, któremu nagle w żłoby dano. Dla człowieka nieprzygotowanego majątek to machina pożerająca swojego właściciela. Takie myśli kołatały się między uszami, wuj czekał na wylewne podziękowania, a za oknem słońce rozszczepiało się w miliardach kropel wody pulsującej w basenie. Dwie laleczki właśnie wyszły z lazurowej toni, obejmując się delikatnie w talii. Przez chwilę spoglądały na siebie by niespodziewanie, bez słowa podać sobie usta. Całowały się delikatnie, zmysłowo, a srebrzyste krople toczyły się po brązowej skórze, kreśląc przedziwne hieroglify pożądania…

    Poczułem ból w lędźwiach, a w spragnionym igraszek organizmie, krew uderzyła do głowy. – Przed czym ty się tak człowieku bronisz – pomyślałem z irytacją. – Trochę cierpliwości i to wszystko może być twoje! Dasz sobie radę, głupcze.

– Wujku Janie – wydukałem wreszcie – wzruszenie odebrało mi głos. Nie wiem co powiedzieć, jakimi słowami wyrazić wdzięczność i zachwyt i…

    Twarz Johanna uległa dziwnej transformacji. Zachwyt zmienił się w zniecierpliwienie. Oczy wyrażały irytację i oczekiwanie

– Zgadzasz się, czy nie? – bez pardonu przerwał litanię podziękowań.

– Tak. Zgadzam się…

    Oblicze wuja złagodniało. Miałem wrażenie, że właśnie zdjęto mu ciężar z pleców. Spojrzał na mnie wzrokiem, którego wcześniej nie widziałem. Był szczęśliwy.

c.d.n.